Çalıştığım yerde işim gereği kişilerin sicil dosyaları elimden geçiyor.Bakıyorum da aslında her dosya bir hayat barındırmış içinde.O yüzden gizli ve özel olsa gerek.Özellikle emekliliğini hak etmiş kişilerin dosyalarına baktığımda ilk işe giriş resimleri siyah beyaz ve çakı gibi delikanlı yada genç kız.Gözlerinin içi parlıyor sonra evlilik cüzdanları dosyaların içine girmiş, sonra doğum kayıtları, nufus cüzdanları..bir iki.. ilk resimdeki o pürüzsüz cilt yavaş yavaş zamanın izlerini göstermeye başlamış.Saçlar kısalmış, bedendeki yük fiziken ve ruhen artmış.Gözlerdeki ışıltı yerini yorgun bakışlara bırakmış.Bazıları eşlerinden ayrılmış boşanma dilekçeleri dava dilekçeleri girmiş dosyaların içine.Defin kağıtları girmiş ölümler yaşanmış anne, baba, eş, kardeş,evlat.......
Emekliliği hak ettiklerine yine de seviniyorlar bizleri düşününce . Bizler 65 değil ama cocuklarımızın 65 yaşına kadar çalışmaları gerekecek.O yaştan sonrasında ne yaşanabilecekse..Şuan ben bile kendi emekliliğimi düşünemiyorum.Çalışmak zaten yaşam mücadelesi ile geçecek hele çocuk olunca artık ondan sonra hep onun geleceği için çalışılacak farklı bir konumda rahat yaşayabilmesi kendini hayata hazırlayabilmesi için.Ve aslında şuan düşünemediğim zaman çok çabuk gelmişde geçmiş olacak.Aynı şekilde benim dosyama bakan kişilerde aynı şeyleri belki hissedecekler.
Umarım hayat fazla yara almadan mutlu,sağlıklı,sevdiklerimizle birlikte güzel yıllar geçirmeyi nasip eder.
